A trip down memory lane
Eindelijk was het 1 juli 2017. Een grijze zomerdag waar ik al sinds december naar had uitgekeken. De reden van mijn enthousiasme was dat mijn favoriete groep, Linkin Park, op Werchter ging optreden. De groep had recent een nieuw album gereleased genaamd “One More Light”, een album dat al voor menig discussie had gezorgd tussen mij en vrienden die tevens fan waren (en nog steeds zijn) van Linkin Park (hierna LP). LP sloot 1 juli als headliner Rock Werchter af en ze werden voorafgegaan door 2 toppers van acts, namelijk Blink-182, Jimmy Eat World en System Of A Down. Hierbij was 1 juli 2017 een ware trip down memory lane. Ik zal trachten om tijdens deze review zo objectief mogelijk te blijven. Dit is niet makkelijk aangezien LP al jarenlang mijn favoriete groep is, dus mijn persoonlijke bias onderdrukken tijdens het schrijven van deze review was een uitdaging.
Een reden waarom LP mijn favoriete groep is, is hun diversiteit die ze in hun sounds hebben. LP staat in België bekend als een band die zichzelf vaak opnieuw uitvind door graag te experimenteren met nieuwe sounds het constant evoluerende landschap van subgenres. Het is echter het uitmuntende talent van LP om desondanks de verschillende sounds per album, hun lyrische geest mooi gewaarborgd blijft over de (sub)genregrenzen heen. Naast alternatieve rock, metal, hiphop, elektronica had LP nu ook het water van de popmuziek bezeild waardoor hun arsenaal aan nummers nog meer divers was.
Het concert
Het is een kunst om deze diversiteit in een goed gebalanceerde setlist te vertalen. En ik moet zeggen dat het LP aardig gelukt is om een goede mix tussen oude en nieuwe nummers te vinden. Na een muzikaal intermezzo met de lyrics van “roads untraveled” kan er gesuggereerd worden dat LP hiermee aan hun fans aankondigen dat ze nieuwe wateren bevaart hebben voor hun laatste album “One More Light”. LP trapte de setlist af met “Talking To Myself”, een upbeat plaat van hun nieuwste album waarmee ze hun publiek snel meekregen. Deze werd in snel tempo opgevolgd door “Burn It Down” en “The Catalyst” waarmee LP al mooi 3 albums was afgegaan in hun assortiment, namelijk “Living Things” en “A Thousand Suns”.
Tijdens de nummers door was er ook leuke interactie tussen de band en de fans. Deze communicatie werd vooral door Mike Shinoda en Chester Bennington verzorgd. Zelf stond ik op de eerste rij aan de rechtskant en kon ik alles goed volgen. Na het meesterwerk “The Catalyst” kwamen de hardere gitaren en screams terug even boven voor “Wastelands”. Wat op zijn beurt opgevolgd werd door hun debuutsingle “One Step Closer”, de klassieker die het hele succesverhaal van LP in gang had gezet. Dit was voor mij één van de vele hoogtepunten tijdens hun concert en werd er dus obviously schaamteloos meegezongen (en gebruld) tijdens “One Step Closer”.
Tijdens de volgende 5 nummers waarbij de formule van één nummer per album zijn vruchten afwerpt liet Chester weten dat hij graag is dichter bij het publiek zou willen komen, wat met dol enthousiasme vanuit de fans onthaald werd. Tijdens hun fan-favorite “Waiting For The End” ging Chester dan ook van de stage naar beneden om aan de barricades om enkele fans mee te laten zingen. Chester bleef voor maar liefst 4 nummers in het publiek wat een mooi intiem spektakel tussen rockster en fans met zich meebracht. De piano versie van “Crawling” werd een instant klassieker die tot op heden veel bekeken wordt op Youtube.
Naar het einde van de setlist toe paste LP de nagenoeg perfecte formule van de “hit machine” toe. De all time classics zoals “In The End”, “What I’ve Done” en “Numb” werden eveneens mooi met het publiek meegezongen en is top op heden de beste “singalong” die ik ooit op mijn rijk gevuld CV van concerten heb mogen meemaken. LP brak onverwacht met hun traditie om met “Bleed It Out” af te sluiten en knalde er in een onverwacht encore-momentje hun classic “Faint” erdoor waarmee het concert een explosief einde kende.
Impact van Linkin Park op mijn leven
LP en hun muziek zijn tot vandaag de dag altijd een belangrijk onderdeel geweest in mijn leven. Al sinds vroeger gebruikte ik hun muziek om met moeilijke situaties in het leven te copen en heb ik deze muziek als een soort heilige ketting rondom mij gedragen. Van onzekere 12-jarige tot afgestudeerde master in de criminologie en toekomstig gespecialiseerd hoofdinspecteur heeft de discografie van LP mij mentaal bijgestaan, als een onzichtbare schouder om op uit te huilen die ongeacht de omstandigheden altijd aanwezig was. Het uitkijken naar hun concert op Rock Werchter, het beleven ervan en het achteraf over terugblikken zijn herinneringen die ik nog lang nauw in het hart zal dragen.
Al vanaf ik 12 jaar ben zijn muziek en concerten tot op heden mijn favoriete bezigheid en kan er gesteld worden dat mijn favoriete band live zien een soort van “mini-levensdoel” op zich was. Ik schrijf deze review nu 3 jaar later in 2020. Of Linkin Park het beste concert was dat ik ooit gezien heb? Nee, dat was het niet. Was Linkin Park het leukste concert waar ik al naartoe ben geweest? Jazeker! Tot op heden moet deze verdiende finalist nog steeds verslagen worden.
4/5 sterren
– Damien de Backer