Het was een zondag waar ik dat jaar al heel lang naar uitkeek; de kaartverkoop begon maanden van te voren. Ik was dan ook erg blij op het moment dat het kaartje in de brievenbus viel, en heb deze de resterende wachttijd met m’n leven bewaakt. De zondag in kwestie ging ik rond 13:00 vanuit Uithoorn naar Amsterdam, het Leidseplein. Aangekomen voor de Melkweg, staan er al een 5 tal andere mensen. Ik raakte al snel aan de praat met een paar mensen, en heb de gehele middag gezellig kletsend door gebracht terwijl er al snel meer mensen zich verzamelde voor de ingang van de Melkweg en tegen een uur of 17:00 was de rij al minstens voorbij de tourbussen die in het straatje stonden.
Eenmaal tegen openingstijd van de deuren, was het intussen toch behoorlijk koud geworden en begon je te merken dat iedereen graag snel naar binnen wilde. De deuren gingen open, en met een stormtempo stroomde de menigte naar binnen, ik de mazzel hebbende dat ik bij de eerste 10 mensen hiervan hoorde. Meteen zoveel mogelijk midden vooraan gerend, te samen met de paar mensen van eerder. Dan begint het verdere wachten, gezien het nog wel een uurtje zou duren voordat het voorprogramma Delta Fiasco zou beginnen.
Gelukkig als je aan het kletsen bent gaat de tijd sneller dan je door hebt, want opeens gingen voor de eerste keer de lichten uit en liep het Delta Fiasco het podium op. De heren speelde in m’n herinnering in de richting van electro-pop/rock, en zo goed als het ene nummer na de andere en zonder echt iets te zeggen verlieten ze weer het podium. Daarna, word het wel erg spannend want nog eenmaal iets minder 3 kwartier wachten en dan zal Dead By Sunrise op het podium staan. Ook om mij heen was de anticipatie intussen gestegen. “Chester Chester Chester Chester” klinkt het steeds vaker door de zaal naar mate de tijd verstrijkt.
Dan gaan voor de tweede maal de lichten uit, en een orkaan van gejuich begint en vanuit het donker lopen er 4 mensen het podium op en enkele seconden later een 5e. De intro van Fire begint en de show begint méteen met een Chester die, samen met de band, het podium af stuitert en iedereen vanaf het begin tot eind luidkeels laat mee zingen. Op snel tempo komt bijna het gehele “Out Of Ashes” aan bod behalve “Give Me Your Name”, maar dit neemt de energie niet weg die gedurende elk nummer blijft aanhouden. Springend, schreeuwend, zingend en foto’s makende stond mijn blik op het podium gelijmd gedurende de gehele setlist en uiteraard was het gehele concert geweldig. Maar het grappigste vond ik persoonlijk toen de akoestische versie van One Step Closer begon na het laatste nummer, en Chester het publiek begeleide om dit nummer nog eenmaal mee te zingen.
Na de gehele voorste rij meerdere malen zoveel mogelijk handen te hebben gegeven, en ik had ook mazzel, liep de band het podium af en Chester per ongeluk de verkeerde kant van het podium af, om nog eenmaal vriendelijk te zwaaien en toen definitief het podium te verlaten voor de avond.
Dit is een concert geweest wat ik me lang goed zal blijven herinneren, en intussen ontelbaar vaak heb ik terug gekeken. Een herinnering waar ik erg blij mee ben, en toen de tijd was dit mijn 3e concert ooit.
– Joshua Vos
